Zo nu en dan komt die doos wel eens boven water om wat herinneringen op te halen aan de kindertijd en jeugd. Dan zien we onze ouders weer als kind en jongvolwassenen en ook onszelf op onze meest memorabele gebeurtenissen van ons leven. Spelen met broer of zus, neefjes en nichtjes in de tuin die we vaag nog herkennen van: waar was dat ook alweer? Of onze communie doen, wat waren we fier dat er een feest gegeven werd alleen maar om jou te vieren!
Wat ook zo leuk is aan het snollen tussen die oude foto's is zien hoe onze klederdracht door de jaren veranderd is. Op die oude foto's staan we vooral afgebeeld in onze zondagse tenue. Velen herinneren zich waarschijnlijk dat die kleren door de week ook niet uit de kast kwamen maar telkens weer netjes opgestreken door mama de zondag nadien weer klaar hingen om gedragen te worden. Ons speelgedrag werd daar tussen haakjes niet erg door beïnvloed, we gingen even uitbundig tekeer als anders. Wat moet mama afgezien hebben om die kleertjes weer helemaal in orde te krijgen.
De hele oude foto's tonen dan weer een ander fenomeen, iets wat een traditie was en nu helaas helemaal verdwenen: alle mensen in de foto dragen een hoed! Het lijkt wel of geen mens kwam buiten of hij had een hoofddeksel op zijn hoofd. En dat was ook zo! Het hoorde bij die zondagse tenue en de deftige kleren die mee een uithangbord waren om onze afkomst te benadrukken. Maar ook onze waardigheid.
Het is een traditie die moeilijk terug zal komen. Nu zie je ze nog op hele speciale gelegenheden, de dagelijkse hoed is nu een muts of een pet geworden, in het beste geval een baret.
Ik hoop echter dat velen nog eens naar die oude doos met foto's grijpen en de nostalgie boven halen om te beseffen dat onze voorouders veel belang moeten gehecht hebben aan hun uitstraling, zelfs met de weinige middelen die ze toen hadden. Dat waardigheid niet gelijk staat met welvaart maar wel met zelfrespect.
Dat een hoed een vaste waarde kan hebben in ieders garderobe!
Een fijne zondag gewenst!
